Een bijzondere week...

Lieve lezers,

Jullie zijn waarschijnlijk ontzettend benieuwd naar hoe mijn afgelopen week is geweest en dan vooral de screening. Ik kan jullie zeggen dat ik na afgelopen dinsdag echt besef waarom ik hier ben. Ik bedoel ik weet dat ik hier moet zijn maar het dan echt beseffen is erg bijzonder. We verlieten afgelopen dinsdag om 05.00 uur het schip met 3 auto’s. We gingen naar het handbal stadion hier in Lomé waar de screening gehouden zou worden. Daar aangekomen hadden we een mooie ruime plaats met een slim bedachte routing. Het was nog donker en het begon al best wel warm te worden en als je dan heen en weer sleept met hekken en andere spullen begint het zweet al te lopen. Na alles opgezet te hebben waren we er klaar voor en er stonden al heel wat mensen in de rij. Om 07.00 uur kwamen alle verpleegkundigen en artsen die hun voorbereidingen troffen. Om 08.00 uur na een groot kringgebed waren we er klaar voor. Er waren verschillende taken en die werden elk uur doorgewisseld. Ik begon als een soort bewaker bij de uitgang, en dat is dan best pittig. Ik bedoel lichamelijk natuurlijk niet maar geestelijk is het gewoon zwaar. Je weet gewoon dat er mensen tussen zitten die niet geholpen kunnen worden. En wat kan je doen? Of wat moet je zeggen? Ik heb gedaan wat ik kon en soms nog wat Frans kunnen gebruiken maar très petit! Na een uur bij de uitgang te hebben gestaan was het tijd om water uit de delen in de rij. Daniël en ik kregen een mooi opvallend geel hesje aan en gingen de rij langs met een groot vat water en bekertjes. Wat je allemaal ziet is hartverscheurend en het veranderd jezelf echt. Ik was blij dat we op dat moment iets voor die mensen konden betekenen en je doet natuurlijk wat er van je gevraagd wordt. Nadat we een uur water hadden uitgedeeld ging ik weer terug naar de binnenplaats en sprak daar even met wat verpleegkundigen. Wat een indrukken allemaal zeg! En ja hoe omschrijf je dat allemaal. Toen we daar aan het praten waren moesten we af en toe wat mensen begeleiden die niet geholpen konden worden. We gaven hen dan de optie om voor ze te laten bidden en bijna iedereen wil dat wel. Ikzelf heb helaas niet met mensen persoonlijk gebeden want daar waren speciale Franstalige mensen voor. Op een gegeven moment kwam er een vrouw met een groot gezwel in haar gezicht bij dokter Garry. Hij onderzocht het gezwel in haar gezicht en de vrouw begon te huilen. Via de vertaler vroeg Garry de vrouw of hij haar pijn had gedaan maar de vrouw huilde omdat het 10 jaar geleden was geweest dat iemand haar had aangeraakt. Dit verhaal hoorde ik achteraf en dat doet me beseffen waarom ik hier ben, dat begrijpen jullie denk wel. Het is soms moeilijk om te blijven beseffen wat ik nu precies aan het doen ben aangezien ik niet direct met patiënten werk. De opkomst viel helaas een beetje tegen maar gaat het altijd om aantallen... Er werd gezegd dat we niet teleurgesteld moesten zijn in de opkomst omdat God wel weet wat Hij doet. En dat is natuurlijk ook zo. De aankomende maanden blijft er gescreend worden omdat ze vanwege de verkiezingen niet één grote screening konden doen.

Buiten de screening om is er nog iets belangrijks en bijzonders wat ik jullie moet vertellen. De oplettende lezer zal misschien al wel een vermoeden hebben… Ik heb op het schip een heel leuk meisje ontmoet of ja hoe zeg je zoiets? Ik geloofde nooit in liefde op het eerst gezicht maar dat is nu veranderd. Toen we elkaar leerde kennen hebben we uren, uren en uren met elkaar gepraat en ook een hele hoop lol gehad. Het is en het was ook niet alleen maar verliefdheid en plezier maar voor ons beide is het ook gewoon zo duidelijk dat God hier geen (lees: géén) rol in speelt. Nee Hij speelt er geen rol in maar Hij is de Regisseur. Nu kan je dit raar of gek vinden klinken maar zo voelt het voor ons nou eenmaal. Daar doen we niks aan en dat willen we ook niet. Nou dan is dat hoge woord er ook uit en vanaf nu schrijf ik mijn blog waarschijnlijk een stuk makkelijker. We genieten van de bevoorrechte tijd die ons hier is gegeven en in juni zit ik waarschijnlijk niet alleen in het vliegtuig terug naar huis…

Verder ben ik de afgelopen week weer van team gewisseld omdat er een hoop mensen weg zijn gegaan. Het is alleen voor een aantal weken om het andere team in te werken. Daarna zal ik weer terug gaan naar het team waar ik het beter naar mijn zin had. Doordat ik deze week dus heb geruild moest ik ook weer het weekend werken. Donderdag was ik daardoor dus wel ineens vrij, en we zijn ’s avonds voor Michiel z’n 29ste verjaardag uit eten geweest. We hebben lekker Libanees gegeten en daarbij een waterpijp gerookt.
Op vrijdag hadden we een bbq en dat was een erg hectische dag. Er moest een hoop extra en vooral anders geregeld worden. De dinningroom werd dus voor één dag verplaatst naar het dok. Na dus een dagje even een stapje harder werken dan normaal was het een zeer geslaagde maaltijd en vooral heel erg gezellig. Gewoon met alle mensen van het schip lekker buiten eten, de foto’s spreken voor zich. Verder heb ik zaterdag en zondag ook gewoon gewerkt en aangezien we maar met z’n vieren waren was het flink aanpoten. Zaterdagavond kwam Johan weer terug na 3 weken weg te zijn geweest en we hadden voor hem een leuk welkom terug feestje georganiseerd. We hadden hem natuurlijk ook wat te vertellen want er kan blijkbaar een hoop gebeuren in 3 weken. Die avond was Maren ook jarig en die hebben we verrast met een Nederlands cadeau ( drop en een hoop oranje attributen ). Ja ze moet zich nu ze met Daniël verkering heeft toch een beetje gaan aanpassen aan de Nederlandse cultuur. Na dus een druk weekend te hebben gewerkt en weinig te hebben geslapen (hoe zou dat toch komen?) was ik zondagavond wel helemaal kapot. Lekker vroeg naar bed gegaan en tot een redelijke tijd uitgeslapen, heerlijk.

Maandagochtend lekker even aan mijn blog gewerkt en ’s middags na de lunch lekker even een middagje gezellig in de lounge gezeten, ik had even nergens zin in. Die avond naar een meeting geweest over de aankomende screenings. Ik ga als het goed is volgende week woensdag weer mee om te helpen.
Dinsdag ben ik vroeg uit bed gegaan omdat de community meeting was en daar werd de nieuwe manager opgedragen in gebed, heel bijzonder en goed. Hij is de vervanger van Ken Berry en neemt met ingang van vandaag zijn taak over. Ik ken de man niet of nauwelijks maar hij komt erg leuk en spontaan over en dat beloofd wat voor de aankomende tijd. Vandaag ben ik verder ook vrij en is het de bedoeling dat we naar het zwembad gaan. Zoals jullie horen vermaak ik me hier nog prima en volgende week horen jullie weer meer van me.

De groeten vanuit een veel te warm Lomé!