Eindelijk weer in Afrika!!

Lieve lezers,

Hier weer wat bericht van mij en dit keer vanaf vaste Afrikaanse grond in Togo. Na tien lange dagen op het water kwamen we eindelijk aan in de haven van Lomé! Eindelijk ja want niet alleen het varen had lang genoeg geduurd maar ook de tijd in Tenerief. Ik kan jullie vertellen dat geduld zeker word beloond want het ontvangst was echt geweldig. Dinsdagnacht of beter gezegd woensdagmorgen gingen Laura, Daniël en ik na een nacht piraten te hebben bekeken eindelijk om 05.30 uur naar bed. Woensdagochtend zouden we aankomen en na dus een paar uurtjes te hebben geslapen werden we wakker gemaakt door de kapitein omdat er land in zicht was. Enthousiast sprong ik uit bed en begrijp nog steeds niet hoe dat kon, gezonde spanning? Het gaat eindelijk beginnen! Er was gevraagd aan ons of we ons netjes wilde aankleden en dat dan uiteraard maar ook gedaan. Toen als een gek naar deck 7 gegaan om eindelijk na 10 dagen water te genieten van de kust van Togo. Ik heb niet alleen van de kust genoten maar ook van de sfeer op deck 7. Iedereen was netjes opgedoft en sommige hadden zo’n leuke Afrikaanse pyjama aan. Er werd een hoop gezongen en je merkte dat iedereen er zin in had. Toen we steeds dichter bij de haven kwamen hoorde we muziek ( bekijk het filmpje maar ). We werden namelijk opgewacht door een band wat heerlijke vrolijke Afrikaanse muziek speelde. Het kon niet beter en je merkte aan alles dat we erg welkom waren. Er stonden zoveel mensen in de mooiste kleren op het dok ons op te wachten, hartverwarmend! Ook herkende we heel wat mensen van het Advance-team die in de tijd dat het schip in Tenerife was heel wat voorbereidend werk in Togo heeft verricht. Nadat de kapitein en zijn team uitstekend werk hadden verricht werd het schip goed vastgelegd, want dit is ons thuis voor de aankomende 6 maanden. De plek die we hebben in de haven is een stuk beter dan wat we hadden in Cotonou. De beveiliging van de haven heeft ervoor gezorgd dat we als het ware een eigen dok hebben. Daar kunnen alle auto’s staan en verder is er nog genoeg ruimte om een balletje te trappen etc. De haven is een stuk schoner en stinkt niet zo als die in Cotonou, dat valt ook wel te verklaren door de ligging van de haven. De haven van Cotonou lag echt aan de rand van de stad en je liep in 5 minuten naar het centrum. Hier in Lomé zitten we een heel stuk van het centrum en dus ook van alle stinkende uitlaatgassen vandaan wat zo z’n voor- en nadelen heeft. Ook zit ik in mijn cabine perfect aangezien ik een groen uitzicht heb en door mijn raam in de verte het strand kan zien. Kortom alle praktische dingen en vooral alle eerste indrukken zijn erg positief en tegelijkertijd spannend. Er is gewoon een nieuw avontuur begonnen en ben benieuwd wat mij dat allemaal gaat brengen. Maargoed toen we woensdag aan waren gekomen konden we nog niet het schip af vanwege bepaalde veiligheidsmaatregelen. Ook die avond nog niet het schip af geweest omdat je in het donker niet voor het eerst het schip afgaat.

De volgende dag ben ik daarentegen wel het schip afgeweest. Maren, Daniël en ik gingen ’s middags na de lunch met z’n 3en op stap. De eerst stap op Afrikaanse bodem van 2010. Zodra je die doet krijg je gelijk weer een lekker warme deken over je heen. Maar dan te bedenken dat je dat krijgt terwijl je een sauna binnen stapt. Wat een hitte, maar daar wennen we hopelijk wel weer aan. Toen we de haven uitliepen en geen idee hadden waar we heen moesten stond daar onze reddende Mercy Ships Jeep. In de auto zaten Chris (USA) en Ellen (Ned) die op weg gingen naar het huis van het Advance-team. Chris en Ellen werken beide in het Hospitality Centre en wonen de tijd dat ze in Lomé zijn dus in een huis. Dit is mede ook omdat er dan meer ruimte is op het schip voor ziekenhuispersoneel. We vroegen aan hen of we mee konden rijden en dat was geen probleem! Met z’n 3en achter in de pick-up en dan genieten van het prachtige Afrikaanse straatbeeld. Het hectische verkeer, alle marktjes langs de kant van de weg, alle felgekleurde mooie kleren, de prachtige mensen. Oh het voelt gewoon zo goed om terug te zijn en het besef was daar, ik heb Afrika echt ontzettend gemist! Na dus een heerlijke rit door de stad kwamen we aan bij het huis waar het advance-team de afgelopen 2 maanden met elkaar heeft doorgebracht. Maar wat een prachtig huis zeg, ongelofelijk. We hebben een rondleiding gehad van Ellen en genoten vanaf het uitzicht op het dakterras. Na het huis dus te hebben gezien gingen we verder de stad in om een simkaart te kopen om zo ook een telefoon te hebben de aankomende 4 maanden, je weet maar nooit. Daar “genoten” van het gedeelte wat minder is aan Afrika, de factor tijd. Ik was de eerst in de rij en er werd vriendelijk geholpen. Dan denk je dat koop je even maar nee na een half uur later liepen we pas de winkel uit, er waren wat netwerkproblemen ofzo. Wat waarschijnlijk alleen ik jammer vind is het feit dat een hele hoop mensen goed Engels spreken en ik dus niet echt mijn Frans kan gebruiken. Maargoed hopelijk kom ik nog genoeg Frans sprekende mensen tegen. Toen we terug richting het schip liepen stopte er ineens een MS Jeep die ons terug bracht naar het schip. We hadden die middag dus eigenlijk gewoon geluk en hoefde niet veel te lopen in de hitte. Die avond kwamen we terug en stond er pizza op het menu, heerlijk om het een keer te eten terwijl je het zelf niet hebt klaar gemaakt.

Het weekend moest er weer gewerkt worden en vrijdag kwam ik keurig op tijd op m’n werk aan en was ik vergeten dat ik met David een dag had geruild. Gelukkig was ik niet helemaal voor niks gekomen aangezien we met het keukenteam wat belangrijke dingen hebben besproken. Die dag, na de lunch ben ik samen met Maren in de diningroom gebleven en hebben we een heel lang boeiend gesprek gehad. Die avond hebben we voor de verandering een beetje saaie film gezien en daarna naar bed gegaan.
Zaterdag was het blackout en kon er niet gekookt worden. Wel hebben we ’s morgens sandwiches gemaakt voor alle mensen die in de machinekamer hard aan het werk waren. Die middag zijn we met een Daniël, Maren, Dag, Laura, Marianne en ikzelf naar het strand geweest. Een prachtig strand met palmbomen etc. worden jullie al jaloers? Die middag geweldig genoten zeker ook nadat er een aantal kinderen bij ons kwamen spelen/zitten. Met die kinderen ons ontzettend vermaakt en een hoop gelachen. Wat is het fijn hier weer te zijn!

Die avond besloten Daniël, Dag en ik een mannenavondje te hebben. We hebben (helaas :p) geen Man in Tights gezien maar gekookt. Klinkt niet echt mannelijk maar tenslotte was het zondag natuurlijk Valentine. Nadat we alles af hadden gingen we met een goed bedacht plan naar bed, althans dat dacht ik. Ik kwam namelijk in mijn kamer en merkte dat mijn was (met mijn beddengoed daarin) nog in de droger zat. Toen ik het eruit haalde merkte ik dat het niet droog genoeg was ( iedereen heeft zo zijn gave en talenten zeg maar…). Toen keek ik dus even of er nog wat mensen zaten in midships. En ja hoor Maren, Laura en Marianne zaten daar. Ze probeerde allerlei informatie los te krijgen wat ze natuurlijk niet gelukt is. Verder die nacht een leuk gesprek gehad met Marianne en vooral een hoop gelachen. Toen ik op een gegeven moment over mijn slaap heen was heb ik maar besloten niet meer te gaan slapen. Om 05.30 maar mijn droge bed opgemaakt en gedoucht aangezien ik om 06.00 uur moest werken. Na het ontbijt klaargemaakt te hebben ging ik eindelijk om 08.00 naar bed en heb tot 12.00 kunnen slapen, beetje kort. Verder die dag gewoon gewerkt en ’s avonds de meiden verrast met onze Valentine Special. Het was gelukkig goed bevallen.

Maandag heb ik gek genoeg een groot gedeelte van de dag geslapen en m’n blog geschreven. Morgen ben ik namelijk de hele dag weg om te helpen bij de screening en kan ik mijn verslag dus niet plaatsen. Ik ga daar heen om te bidden met de mensen die we niet kunnen helpen. Het zal wel pittig worden maar daar horen jullie dan volgende week meer over.

Voor nu de groeten en tot volgende week!