Drie maal, scheepsrecht....

Lieve lezers,

Na woensdag en donderdag gewerkt te hebben was het vrijdag voor mij alweer weekend en zoals jullie in mijn vorige verslag hebben kunnen lezen stond Benin op het programma. De oplettende lezer weet dat het weekendje naar Benin niet voor het eerst op het programma stond. Na 2 mislukte pogingen uit het verleden was het de derde keer raak. En dan klopt ons mooie Nederlandse spreekwoord ook nog eens een keer.

Voordat we daadwerkelijk vrijdagavond op pad gingen richting Benin hebben Bob en ik overdag nog even gezwommen in Sarakawa. We hebben ons record van 25 baantjes uitgebreid naar 35 en hadden er dus uiteindelijk nog een beter gevoel aan over gehouden ook. Na het zwemmen was het ’s middags tijd om onze tas te pakken. Na dus alles te hebben gepakt zijn we met z’n vieren nog even wat wezen eten in de diningroom aangezien we moesten wachten op Geraldo. Een collega van Bob en mij die ons het weekend op sleeptouw mee zou nemen. Geraldo was om een uur of 19.00 uur klaar en toen zijn we zo snel mogelijk richting de taxi gegaan. De oom van Geraldo speelde wel even als taxi chauffeur en bracht ons voor een mooi prijsje naar Cotonou, de stad waar ik vorig jaar aankwam en voor het eerst op het schip voet van wal zette. Na een lange taxirit kwamen we ook nog eens vanwege tijdsverschil een uur later aan. We gingen midden in de nacht nog even opzoek naar een hotel en die hebben we uiteindelijk kunnen vinden. Toen Geralde en Bona (een andere collega die ook mee was) bedankt vanwege de moeite die ze voor ons hadden gedaan. Verder snel naar bed gegaan aangezien de wekker de volgende morgen weer vroeg af zou gaan.

Zaterdagmorgen was het om een uur of half 9 wel een keer tijd om wat te ontbijten aangezien we om 09.00 uur met Geraldo hadden afgesproken. Omdat we wat aan de late kant waren moesten we ons na een korte nacht slapen ook nog haasten met het ontbijt. 09.00 uur stipt stonden we dan ook klaar met onze tassen voor de eerste activiteit die dag. Ik ben nog steeds in Afrika en misschien voelen sommige van jullie hem al aankomen aangezien er om 10.00 uur nog steeds geen Geraldo was. Ook konden we hem telefonisch niet te pakken krijgen aangezien mijn netwerk het niet deed in Benin. Gelukkig kon ik de stad een beetje en zijn we op onszelf met een zemidjan naar hotel Du Lac gegaan. Daar aangekomen hebben we een boot en kapitein gehuurd die ons naar Ganvie heeft gebracht. Dit is een gigantisch dorp wat allemaal op palen is gebouwd. Om alvast een idee te krijgen moet je denken aan Venetië in Afrika. Echter is Ganvie vroeger ontstaan vanwege een oorlog tussen twee stammen, die van Abomey en Cotonou. De stam van Cotonou was op de vlucht voor die van Abomey en was als enige in staat om te zwemmen. Om dus veilig te zijn en te blijven bouwden ze hun dorp op palen. Voor de mensen die denken dat ze dit al eerder hebben gehoord, dat klopt. Ik heb vorig jaar Ganvie al bezocht maar vond het de moeite waard het nogmaals te doen. Weer genoten van alle dingen die we hebben gezien en uiteraard ook van de 18 km varen over de rivier. Ook nog even langs Dantokpa (de grootste markt van West- Afrika) gevaren. In Ganvie nog even wat geluncht en toen was het weer tijd voor de tocht terug richting het hotel. Bij het hotel aangekomen even met wat bekende een praatje gemaakt aangezien het zwembadpersoneel niet was veranderd. We mochten zwemmen voor de oude Mercy Ships prijs en dat was wel even wat voordeliger. Heerlijk dus een verkoelende duik genomen in het zwembad en genoten van een lekker drankje in de zon. Na een paar uurtjes ons vermaakt te hebben was daar uiteindelijk Geraldo. Hij was ziek geworden en had mij niet kunnen bereiken ’s morgens. Met hem nog even wat gedronken en hij besloot daarna al snel naar wat vrienden te gaan aangezien hij maar eens in de twee weken thuis in Cotonou is. Wij hebben die avond na ons omgekleed te hebben heerlijk pizza gegeten en die ging er wel in na een middagje zwemmen. Toen we allemaal uit zaten te buiken en een waterpijp hadden besteld zagen we wat Nederlanders die even verderop zaten. Met hen even aan de praat geraakt en ja wat doe je als Nederlander in Benin. Deze 3 mensen uit de buurt van Utrecht waren net terug van twee weken bikkelen in het noorden van Benin. Ze waren aan het werk als (hoe toevallig) tandarts, tandtechnicus en lerares. Uiteraard met onze aanwezige assistentes een heel interessant gesprek gehad over tandheelkunde. We kregen nauwkeurig verslag van hun verrichte werkzaamheden en wij vertelde over de dingen die wij op het schip doen. Het was voornamelijk een heel gezellig en leuk gesprek en ja als je in Afrika zit of dat nou voor je geloof is of niet, je begrijpt elkaar. Die avond maar vroeg ons bedje opgezocht en geprobeerd te slapen tussen de donder en bliksem door.

Zondagmorgen was het tijd voor de kerk en om half 8 ging dan ook de wekker. De meiden vonden het wel even prima en hebben zich nadat we gezamenlijk hadden ontbeten nog een keer omgedraaid. Bob en ik gingen richting Dantokpa om vanaf daar richting Porto Novo te gaan. We hadden daar ergens afgesproken met Geraldo samen met hem gingen we richting zijn kerk. Bob en ik gingen met z’n tweeën achterop een zemidjan en zo probeerde we met z’n drieën tussen alle plassen door niet nat te worden. In de kerk aangekomen werden we bijna vereerd en waren we in ieder geval erg welkom. Daar na wat mededelingen flink het zweet uit onze naad gedanst op de Afrikaanse muziek die voornamelijk werd geproduceerd door jonge gasten op djembee’s. Na ook nog eens aandachtig geluisterd te hebben naar een franse (met vertaling van Geraldo) Hemelvaartspreek was het tijd voor de collecte. Iedereen danst naar voren om hun gaven te geven en dan dans je natuurlijk lekker mee. Niet dat Bob en ik zoveel ritmegevoel hebben maar dat gaf natuurlijk niet. Uit de kerk gingen we naar hotel Du Lac aangezien we daar hadden afgesproken met de meiden. Die waren daar ook net aangekomen en samen hebben we die middag lekker genoten en lekker rustig aan gedaan. Nog even wat gegeten daar en ons vervolgens omgekleed. We zijn ook nog even naar de haven geweest om te laten zien waar het schip heeft gelegen. Daar nog even een praatje gemaakt met één van de bewakers en toen langzaam aan terug gegaan naar het hotel. Daar onze spullen gepakt om vervolgens met de taxi terug te gaan richting Togo. Na een lange rit kwamen we uiteindelijk veilig aan op het schip. Nog even met z’n vieren wat gedronken en gegeten en daarna maar snel naar bed gegaan.

Maandag was het weer eens tijd om te werken en zijn we ’s avonds wat wezen drinken ivm. het afscheid van Kristin en Stephanie. Twee meiden uit de keuken waarvan Kristin voor 6 maanden in Ernest team heeft gewerkt. Het was een gezellige avond maar de rede is dan uiteraard erg jammer. Dinsdag moest ik ook gewoon werken en hebben we na het werk met het hele keukenteam Kristin uitgezwaaid. Alles went behalve een vent (en afscheid nemen…).
Donderdag gaat Stephanie weg en dan zal het dus wat rustiger zijn in de keuken.

Voor nu de groeten vanaf het schip en voor degenen die hard aan het leren zijn, heel veel succes toegewenst! En degenen die meer op mij lijken en niet zo hard aan het leren zijn, nog meer succes toegewenst! En uiteraard elke geluksvogel die naar Opwekking gaat een gezegend weekend toegewenst!