Weer het schip af...

Lieve Lezers,

Ik kan jullie gelukkig vertellen dat ik deze week meer heb meegemaakt dan vorige week. We mochten zowaar weer het schip af aangezien het weer rustiger is in de stad. En Woensdag na de lunch hebben we dat dan dus ook gedaan en zijn met een redelijke groep naar hotel Sarakawa gegaan. Voor degene die hotel Du Lac nog herinneren van mijn vorige verslagen, dit is nog veel luxer. Een heel groot zwembad met prachtige palmbomen om je heen die daar groeien als onkruid. Als je daar bent heb je echt niet het idee dat je in Afrika zit. Maar dat vonden we deze keer niet zo erg. We hebben heerlijk genoten, gerelaxt, gezwommen, gekaart en uiteraard hard aan project Wim van Beelen gewerkt. Na dat een paar uurtjes volgehouden te hebben zijn we terug naar het schip gegaan. We gingen alleen maar terug naar het schip om ons even op te frissen omdat we ergens gingen eten. Na een week op het schip vastgezeten te hebben was ik daar echt even aan toe. We gingen met een man of 10 naar de Seamans Mission, daar (na anderhalf uur wachten) een heerlijk bordje kip kerrie gegeten en daar verder nog wat gedronken. Toen we bijna terug gingen waren er nog een paar die het erg warm hadden en met kleren en al in het water sprongen. Ik had die dag al genoeg water om me heen gehad en had ook het water in het zwembad gezien, en geloof me dan ben je blij dat er iets bestaat als inentingen. Terug op het schip werden we zowaar aangehouden door Tracy (security officer) omdat er werd gezegd dat er dronken mensen in het zwembad waren gesprongen, welkom in de sociale controle van Mercy Ships. Dit was een halve waarheid aangezien er wel mensen in het zwembad waren gesprongen maar who cares? Die avond verder vroeg naar bed gegaan want de volgende dag zou ik meegaan met screenen.

Donderdag ging de wekker dus om 06.00 uur en zaten we alweer vroeg aan het ontbijt. We vertrokken om 07.00 uur richting de plek waar er werd gescreend. Toen we daar aankwamen stond er een gigantische rij met wachtende mensen (ongeveer 600). En ja dat doet echt wel wat met je. Uiteindelijk meer dan 300 mensen gescreend aangezien ook iedereen wel iemand meeneemt (sommige zelfs noodgedwongen). Uiteindelijk van de ruim 300 mensen er 50 kunnen inroosteren voor een operatie. Dit lijkt weinig maar er staan ook mensen in de rij die hoofdpijn hebben of andere kleine dingen. We sturen ook een hoop volwassen weg met orthopedische problemen aangezien we vanwege de grote nood alleen kinderen op het schip kunnen helpen. Aangezien mijn functie deze screening weer beveiliger was en ik dus bij de uitgang stond weer een hoop hartverscheurende dingen gezien. Sommige met een blij gezicht omdat ze geopereerd worden en sommigen verslagen omdat Mercy Ships misschien wel hun laatste hoop was. Voor degene die dat wilde werd er gebeden en/of een arm om hen heen geslagen, wat moet je doen of zeggen? Er zijn er ook bij die niet willen bidden maar dat is dan uiteraard geen probleem. Toen de screening voorbij was toch met een dubbel gevoel naar huis. Je bent gewoon zo teleurgesteld dat je zoveel mensen hebt moeten afwijzen maar wat als we er niet zouden zijn geweest? Met deze situatie word ook vaak het verhaal van de aangespoelde zeesterren verteld. Er zijn op een strand duizenden zeesterren aangespoeld en een klein meisje vind dat zielig en begint ze één voor één terug in de zee te gooien. Een volwassen man kijk ernaar en ziet er het nut niet van in. Hij vraagt het meisje waarom ze dat doet en die zegt dat het wél zin heeft voor de zeester die ze terug het water in gooit. Zo is de nood hier in Togo te groot voor Mercy Ships maar wat als we helemaal niet komen….
Na de screening te hebben gehad kwamen we rond lunchtijd terug op het schip. Daar wat gegeten en toen weer met een groepje naar het zwembad gegaan. Daar weer een leuke middag gehad en die avond naar de community meeting geweest.

Het weekend moest er weer worden gewerkt en dat heb ik dan ook maar gedaan. Vrijdag was het hamburgers met patat en waren de hamburgers al snel op. Toch maar even a la minuut nieuwe gemaakt en nog een hoop mensen tevreden kunnen stellen. Zaterdag werd er weer begonnen met schoonmaken en dat is dan ook wel weer nodig en vooral erg goed dat dat gebeurd. Er komt nu beetje bij beetje meer structuur in de keuken. Die avond heb ik na het werk Bob Lieftink ontmoet. Hij is een 19 jarige jongen uit Alphen aan de Rijn en sinds januari sta ik al met hem in contact. Hij komt in de diningroom werken en werkt dan dezelfde dagen als ik. Jullie zullen hem dus ook wel vaker tegenkomen in mijn verslag. Verder hem die nacht ook gelijk een rondleiding op het schip gegeven want ik weet hoe het voelt om op dat (voor je gevoel) gigantische schip aan te komen. Bob blijft op het schip tot begin juni. Verder was het zondagmorgen weer erg vroeg na 4 uurtjes slapen aangezien we weer moesten zorgen voor het ontbijt. Toen we om half 9 klaar waren ben ik dus maar weer voor een paar uurtjes terug m’n bed in gedoken. Die avond helaas de kerk gemist aangezien we erg laat klaar waren met de afwas. Wel die avond lekker gezongen tijdens de wel bekende Nederlandse avond. Daarna met Marianne, Daniël en Johan gebrainstormd over het afscheid van Dag en Laura. Die gaan aankomende zaterdag weg maar daar lezen jullie volgende week wel over.

Maandag was het erg druk aangezien er een paar Togolese ministers aan boord waren en Jesse had gevraagd of we van 10 tot 12 wilde komen helpen, geen probleem natuurlijk. We zouden dan na de lunch met een aantal uit de keuken naar het strand gaan. Maar je voelt hem misschien al aankomen, we waren pas klaar om 15.00 uur. Echt balen en het is dan jammer dat mensen je hulp misbruiken. Die middag even gebeld en helaas dus niet meer weggegaan. Die avond een filmpje gekeken en vroeg naar bed gegaan. Vandaag was eigelijk het plan de stad in te gaan maar ik moet nog een hoop dingen regelen en zie dus wel of ik het schip nog af ga. Jullie zijn in ieder geval weer op de hoogte en dus nu op naar de volgende klus. Als jullie daar in Nederland blijven genieten dan zal ik dat hier ook blijven doen.

De groetjes allemaal en tot volgende week!